O documento máis antigo que fai referencia a Barreiros é do ano 775 e trátase dunha doazón de terreos do rei Don Silo a varios monxes, a instancias do Abade Esperanta, para que se edificase un mosteiro do cal non se conserva vestixio algún, aínda que tal vez do nome Asperotano, como se coñecía ao mosteiro, derivan algún dos lugares denominados Aspera nas parroquias de San Cosme de Barreiros e San Miguel de Reinante.

O nome de Cabarcos parece derivar de Civarcos, pobo nomeado por Plinio e situado entre a desembocadura do Masma e a do Eo.

Na Idade Media sigue aparecendo o nome de Cibarcos ou Cabarcos como na confirmación que Ordoño II outorga no 916 á igrexa de León, entre as que figura Sancti Justi de Cabarcos.

Cara ó ano 1400 Pardo de Cela contaba co foro que o Abade do Mosteiro de Vilanova de Lourenzá lle outorgara do coto Santa Cristina de Celeiro.

En 1406, López Díaz de Teijeiro doou ó Bispo de Mondoñedo a Terrería de Cabarcos. Pedro Pardo de Cabarcos, sobriño do Mariscal Pardo de Cela, vendeu terreos por valor de 2.000 maravedís para axudar aos Reis Católicos na toma de Granada.

Natural de Santa Cristina de Celeiro foi Juan de Ben, que destacou pola súa valentía na guerra de Aragón, á beira de Don Juan II.

Durante os séculos XVIII e XIX a historia de Barreiros estivo vinculada á emigración: Cuba, Arxentina e México foron os lugares elixidos polos naturais do termo para mellorar as súas condicións de vida. Algúns deles, chamados popularmente "os americanos" contribuíron ó desenvolvemento cultural, á fundación de escolas parroquiais e ó desenvolvemento urbanístico (construcións indianas).

Finalmente, mencionar que a historia recente de Barreiros camiña parella co desenvolvemento turístico, principal fonte de ingresos de todo o litoral lucense.